Tęsknota na dwa koty.

Zostały dwa koty – pańcia wyjechała,

by z nią pojechały, szansy im nie dała,

ktoś inny przychodzi: karmi je i sprząta,

one już się przed nim nie chowają w kątach.

Bawią się ochoczo, pogłaskać się dają,

za śmieszną gałązką wesoło biegają,

nawet nauczyły się szafki otwierać,

aby potajemnie przysmaki wyżerać…

Wyjechała pańcia, zostawiła koty,

a one wciąż mają ochotę na psoty:

przeglądają listy, książki rozrzucają,

z rozmaitych pudeł wstążki wyciągają,

obgryzają kwiatki, po stołach buszują

i żwirek z kuwety wszędzie rozsypują.

Zrzucają doniczki, piją z kranu wodę,

a spanie na stole zapewnia wygodę.

Czasem się pokłócą – jak to dwa kociaki,

tu łapa, tam ogon… Małe łobuziaki…

To kocie szaleństwo pomaga niewiele,

ale się starają, mali niszczyciele…

Pańcia kiedyś wróci, nie martwcie się koty,

będzie miała z wami znów mnóstwo roboty,

będzie głaskać tulić i drapać za uchem,

a nawet czasami łaskotać pod brzuchem…

Czekają więc koty cierpliwie, codziennie,

wypatrują ślepka i tęsknią niezmiennie,

na wspólne wieczory mają plany wielkie.

Stęsknione dwa futra: Eliza z Karmelkiem.

Zdjęcie kotów mam od Edyty.