Piosenka o parasolu.

                My się deszczu nie boimy                

i choć przyszła jesień,

parasolki dziś nosimy

bo to przecież wrzesień.

Będą słoty, będzie lało,

coraz bliżej zima,

w swych kaloszach brnę dziś śmiało,

bo parasol trzymam.

Mój parasol jest żółciutki

jak gorące słońce,

nie przemokną mi dziś butki -

pohasam po łące.

Nawet jeśli będą burze

albo wielkie deszcze,

ja na spacer przez kałuże

pójdę sobie jeszcze.

Autorką ilustracji jest Julia Witas.

Ogłoszenie. (Szukam natchnienia)

Muza potrzebna od zaraz,

nieważne czy młoda, czy stara,

niech tylko zostanie natchnieniem,

bo w zgreda za chwilę się zmienię.

Ta muza być śliczna powinna,

drapieżna i trochę niewinna,

by wreszcie odmienić me życie,

bym patrzył na wszystko w zachwycie.

Radości i szczęścia chcę zaznać,

niech muza więc będzie poważna

i dłużej nie każe mi czekać,

bo po cóż to szczęście odwlekać?

Ja muzę tę chętnie przytulę,

obchodzić się będę z nią czule,

dbać o nią od dziś obiecuję,

niech tylko się szybko znajduje.

Piosenka o kornikach.

Stary domek, błoga cisza,

nikt o kłótniach tu nie słyszał,

aż tu nagle jakiś hałas -

ktoś nam chatkę zjeść się stara!

Postukałam lekko w belki,

na nic mój wysiłek wszelki,

nadal chrupie, trzeszczy nadal,

nawet gdy za oknem pada.

To korniki jedzą, jedzą,

gdzieś głęboko w drewnie siedzą.

Bo korniki jedzą, jedzą,

a korniki: Chrup!

Chciałam dać im z masłem bułki,

trochę cukru z drugiej półki,

one na to: Półkę chcemy!

Nic innego dziś nie zjemy!

Bardzo grzecznie je prosiłam,

żeby cisza wreszcie była,

chcę odpocząć, mam wakacje...

One właśnie żrą kolację...

To korniki jedzą, jedzą,

gdzieś głęboko w drewnie siedzą.

Bo korniki jedzą, jedzą,

a korniki: chrup!

Cóż stwierdziłam, nie ma rady,

z kornikami nie chcę zwady,

trzeba się dogadać z nimi,

w końcu to my u nich śpimy.

W starej chacie od tej pory

dwa koncerty są wieczorem:

najpierw gitarowe granie,

później długie w noc chrupanie.

Bo korniki jedzą, jedzą,

gdzieś głęboko w drewnie siedzą.

To korniki jedzą, jedzą,

ech, korniki: chrup!