Leśne stwory. Wrzosik.

Mój stwór ma futro różowe,

niebieskie lub lawendowe,

nieduże i zgrabne uszka

na głowie tego maluszka,

omszałe futro puchate

(bo lubię stwory włochate),

dwa oczka. To jasne przecież -

jest najpiękniejszy na świecie!

Różki ten stwór ma koniecznie,

więc czuję się z nim bezpiecznie,

ma ogon i cztery łapy,

co zwisać będą z kanapy.

Stworek się lubi uśmiechać,

więc będzie z niego pociecha,

przytulać go będę mocno

w dzień, oraz porą nocną.

Mam kłopot z jego imieniem,

bo raz danego nie zmienię...

Nazwę go chyba Wrzosikiem

i będę przykrywać kocykiem.

Stwór będzie mym przyjacielem,

z nikim się nim nie podzielę!

Cierpliwie na niego czekam,

bo jedzie do mnie z daleka.

- - -

Wrzosik już do mnie przyjechał

i wielka jest z niego pociecha,

mogę go mocno przytulić,

lub obok w kłębek się skulić.

Gdy rano otwieram oczy,

widzę ten pyszczek uroczy

wiem, że dzień będzie udany

z tym moim stworem kochanym.

Gdy smutno mi - on pocieszy,

rozbawi albo rozśmieszy,

czasem zaradzi kłopotom

żarcikiem lub jakąś psotą.

Więc nierozłączni jesteśmy -

ja i mój Wrzosik śmieszny.

Będziemy siedzieć pod kocem

przez długie, zimowe noce.

To wierszyk o tym, jak marzenia nabierają kształtów - wystarczy wymyślić jakiego przyjaciela chce się mieć.

Autorką Stworka jest pani Katarzyna z Mumochor (Fb: @Mumochor).