Dżordż na wakacjach.

Dżordż w małym domku, na skraju miasta

zajadał właśnie kawałek ciasta,

gdy babcia Emma przyniosła wieści.

To się po prostu w łebku nie mieści!

"Muszę wyjechać na krótkie wczasy,

do sanatorium tam, gdzie są lasy,

by podratować me słabe zdrowie;

jak tylko wrócę - wszystko opowiem."

Emma zabrała bagaż nieduży,

by nie przeszkadzał jej zbyt w podróży.

Kanarek bał się, że już nie wróci,

ach, jak okropnie on się zasmucił...

Na czas wyjazdu Emmy kochanej

Dżordż pod opiekę został  oddany

dwóm grzecznym wnuczkom: Ani i Jadzi,

nie chciał przenosin, lecz cóż poradzić?...

Wnuczki mieszkały z tatą i mamą

i nic nie było tutaj tak samo;

głośno i duszno, zbyt mało słońca

i ta muzyka – tak dziwnie brzmiąca.

Dżordż myślał sobie - cóż to za dźwięki?

to straszny hałas, a nie piosenki!

Miało być miłe, ładne śpiewanie,

a jest okropne, brzydkie zgrzytanie!

Jedzenie było paskudne raczej,

życie płynęło całkiem inaczej,

wszyscy się rano bardzo spieszyli,

wieczorem strasznie zmęczeni byli…

By z nim posiedzieć nikt nie miał czasu,

każdy tłumaczył się zajęć masą,

Dżordż rzadko śpiewał, bo nie miał komu,

po co miał ćwierkać w puściutkim domu?

Emma wróciła dwa dni przed czasem,

rzuciła torbę z wielkim hałasem

i zawołała: „Ptaszku kochany

ależ tęskniłam ! Chodź, już wracamy”.

Kiedy do domu wreszcie wrócili

byli szczęśliwi, tak się cieszyli

Wreszcie znów było spokojnie, miło,

och, jak przyjemnie znowu się żyło!

Ilustracja: Robert Semik.