Krótka historia znudzonego Dżordża.

Dżordż był kanarkiem ślicznym, żółciutkim,

żył sobie w klatce, w domku malutkim,

w niedużym mieście, w ładnej dzielnicy,

przy dość spokojnej, cichej ulicy.

Życie miał jednak nudne szalenie:

co dzień dostawał dobre jedzenie,

każdy podziwiał ptaszka pięknego,

każdy coś mówił o nim miłego.

Żadnych emocji, nic tylko nuda,

o czym, pomyśli - wszystko się uda,

ciągle to samo: jedzenie, spanie,

i oczywiście piękne śpiewanie.

Dżordż monotonią tą był znudzony,

obmyślił kiedyś więc plan szalony:

ucieknie z klatki, hen w świat szeroki,

będzie podziwiał piękne widoki.

Tak postanowił w pewien poranek

i już rozpoczął oczekiwanie

aż ktoś zostawi otwartą klatkę -

ptaszek wyfrunie wtedy przypadkiem...

W pochmurny wtorek, nieduża Ania

dzielnie zabrała  się do sprzątania

klatki z kanarkiem, a wtedy ptaszek

fru - i odleciał z drzwiczek hałasem...

Miał sporo szczęścia bo chociaż wiało,

okno otwarte dzisiaj zostało,

szybko wydostał się na ulicę

i już podziwiać mógł okolicę.

Wtedy wiatr powiał z ogromną siłą,

Dżordżowi piórka wytarmosiło,

rzuciło ptaszkiem z mocą tak dużą,

że wylądował tuż przed kałużą.

Napił się wody bo był spragniony,

lecz do czyściutkiej przyzwyczajony,

skrzywił się strasznie, trochę pokichał

fuj... bleee... paskudna.... - tak sobie wzdychał.

Nagle deszcz zaczął padać rzęsisty -

dotąd kanarek był zawsze czysty,

lecz w wodzie zwykle się nie zanurzał...

Ta ilość wody jest strasznie duża!

Na domiar złego właśnie tuż obok

jechał samochód dość szybko drogą,

ochlapał ptaszka wodą i błotem.

Potem nasz ptaszek zmykał przed kotem...

Wrócił do domu z zachwytem w oczach:

och, jakaż moja klatka urocza!

Jak tu spokojnie, miło, czyściutko,

nic się nie dzieje, wciąż jest suchutko...

Ach, będę śpiewał za ziaren kilka!

W zamian potrzebna mi tylko chwilka,

by rozkoszować się tą wygodą

i nie przejmować się już pogodą.

 

Autorem ilustracji jest Robert Semik.