Uparta chmurka.

Dziś będzie bajka o małej chmurce,

całkiem niedużej, młodziutkiej jeszcze,

co urodziła się tam, na górce

skąpanej w słońcu, polanej deszczem.

Chmurka malutka na razie była,

wiele nauki miała przed sobą.

Lecz wcale pilnie się nie uczyła.

Chciała od razu rządzić pogodą.

Niestety trudna jest to nauka

zwłaszcza dla kogoś bez doświadczenia,

co trzeba zrobić - wielka to sztuka,

by deszcz w śnieżycę się nie zamieniał?

Wiosną spłynęła z gór nad dolinkę,

chciała tam ciepłym deszczykiem kapać,

lecz pomyliła się odrobinkę:

deszcz spadł ze śniegiem, przymrozek złapał…

Wiosenny deszczyk wciąż nie wypływał,

chmurka pojęcia o nim nie miała,

dlatego w kwietniu grad czasem bywał

albo ulewa z nieba się lała.

Ciut przestraszyła się nasza chmurka,

postanowiła, że przestać trzeba;

szybko więc wyschły wszystkie podwórka,

słonko świeciło z czystego nieba.

Ciepło zrobiło się i zielono,

wiosna rozkwitła w lesie, na łące,

chmurka widokiem tym zachwycona

szlocha wzruszona nad każdym pączkiem.

Kiedyś ją słońce przepędzić chciało

(schować się przed nim nawet musiała)

lecz już nie była tą chmurką małą:

troszkę dorosła, troszkę zmądrzała.

Pod koniec maja bać się przestała,

została nawet małą złośnicą;

wyszła z ukrycia, trochę krzyczała

oj! – była burza nad okolicą...

Sprzeczki na niebie dość długo trwały:

burzowe noce, ranki pogodne,

lecz w czerwcu wreszcie się dogadały:

będą się zmieniać – tak jest wygodnie.

Wietrzyk urządził im losowanie;

wygrało słońce na większość lata.

Chmurka zaś miała czas na zwiedzanie

bardzo dużego, pięknego świata.

Widziała wiele w swojej podróży.

Świat tam na dole ciągle się zmieniał.

Czasem szlochała, bo czas się dłużył,

albo roniła łzy ze wzruszenia.

Wróciła w końcu zgodnie z umową,

grzecznie skłoniła się do słoneczka.

Lecz ono ma propozycję nową –

może kolejna długa wycieczka?

Zdenerwowała się chmurka wreszcie,

bardzo poczuła się oszukana.

Płakała długo rzęsistym deszczem,

w końcu zamilkła, lekko zdyszana.

Kiedy ucichła, nastała jesień,

słońce zakradło się znów podstępnie.

Och, jaki ciepły był cały wrzesień,

jak kolorowo było i pięknie!

Lecz nasza chmurka była już duża,

nie pozwoliła znów się przegonić.

Ostatnia wielce gwałtowna burza

i wreszcie mogła słońce wygonić!

Teraz pokaże jak jest wspaniała!

Będzie rządziła światem calutkim.

Wielką ulewą będzie padała,

a gdy się zmęczy – deszczem cieplutkim.

W grudniowy ranek, pochmurny, dżdżysty,

gdy znowu chciała las trochę zmoczyć,

deszcz stał się biały, zimny, puszysty!

Aż z przerażenia zamknęła oczy.

Bardzo się bała co teraz będzie,

że się rozsypie cała i zginie!

A śnieg puszysty sypał się wszędzie

i było biało – jak zwykle w zimie.

Chmurka tak bardzo się przestraszyła

że wciąż płakała śniegiem bielutkim;

znalazła słońce i przeprosiła.

W końcu zaczęły mijać jej smutki.

Jeszcze szlochała, bała się jeszcze,

chociaż słoneczko już mocniej grzało,

aż zapadała wiosennym deszczem.

Teraz już znacie historię całą.

I chociaż chmura dzielić się chciała

swym doświadczeniem i przygodami,

żadna jej chmurka nie posłuchała

z tych co powstały tuż nad górami.

Każda twierdziła, że to nie sztuka,

po co się uczyć gdy jest się młodą?

Och, szkoda czasu, nudna nauka!

Chciały od razu rządzić pogodą…

Bajkę o chmurce można znaleźć w książeczce pt. "Wierszowanki - przytulanki, czyli bajeczki nie tylko na dobranoc" wydanej nakładem Wydawnictwa Witanet.

Ilustracje do książki przygotował Robert Semik - to jedna z nich.