Rozterki zakochanego szlachcica.

Żył gdzieś kiedyś Szlachcic młody,

był niezwykłej wprost urody,

chciał na lepsze świat wciąż zmieniać,

marzy mu się wolna ziemia...

Żołnierz z niego doskonały,

same zbierał on pochwały,

w słabszych stawał też obronie,

zawsze był po "jasnej" stronie.

Poznał kiedyś piękną Księżną,

kruchą, cichą, ale mężną.

Sprawowała dzielnie władzę.

(na romanse, cóż poradzę?...)

Och, kochali się szlachcice

w pięknej Księżnej ponad życie,

każdy chciał z nią tańczyć, pląsać,

nikt się przy niej nie mógł dąsać.

Bal wydała Księżna nasza,

gości już na zamek sprasza.

Także nasz znajomy Panicz

przybył tutaj - właśnie dla niej...

Że kuzynem jej jest, myślał,

ale oto wieść pomyślna:

nie są wcale spokrewnieni!

(och, czy ktoś się zarumienił?)

"-Nie Kuzynka moja? - Rety!

Och, ja kocham ją! Niestety

ktoś się już koło niej kręci,

ktoś ma takie jak ja chęci..."

Ktoś chciał uwieść naszą panią.

Szlachcic będzie bił się za nią.

Pojedynek? - tak, niestety -

bój o serce tej kobiety.

Szlachcic stał, honoru bronił,

będzie bliznę miał na dłoni...

Przegrał. Trudno, tak się zdarza.

- Nie! Niech Króla nie obraża!...

Lecz porywczy to młodzieniec... -

tak, w banitę się zamienił,

bo Król wygnał go z ziem swoich.

(Szlachcic wcale się nie boi...)

"- Spotkać Księżną choć raz jeszcze,

poczuć te cudowne dreszcze...

Muszę, zanim stąd odjadę

wyznać wszystko. Wiem, dam radę!"

Znalazł damę swą nad wodą,

znów zachwycił się urodą;

fakt, że była dziś urocza.

On utoną w pięknych oczach...

Była kąpiel też w jeziorze,

cóż, o dosyć późnej porze,

no a w końcu to wyznanie... -

Każda panna czeka na nie.

Mają teraz problem duży:

on, na pewno już w podróży,

ona sama w zamku stoi.

Któż pocieszy ją, ukoi?...