Cebulko najdroższa,
cebulko kochana,
ja śnię wciąż o tobie
i marzę od rana!
Ty dajesz mi szczęście
i witamin mnóstwo,
dzięki tobie jestem
piękna niczym bóstwo.
W powietrzu wciąż czuję
twój cudny aromat,
z tobą będę zdrowa,
nic mnie nie pokona!
Autorką zdjęcia jest Edyta Nogaj.
W głębi lasu płynie rzeczka,
jest tam też polana,
bardzo krótka to wycieczka
na spacer od rana.
Ale dzisiaj coś dziwnego
można tam zobaczyć,
zaraz powiem wam dlaczego.
Co to może znaczyć?
Leży kurtka, buty obok –
co się tutaj stało?
czy właściciel zbiegł ta drogą,
na boso, pomału?
Może go pożarły właśnie
jakieś leśne stwory?
Może myślał, że znów zaśnie,
mimo wczesnej pory?
Mamy zimę, trochę śniegu,
więc warto mieć czapkę,
zgubił ktoś te rzeczy w biegu,
albo wpadł w pułapkę?
Rozwiązanie tej zagadki
świadczy o przygodzie,
rozrzucone wszędzie szmatki;
A właściciel… w wodzie!
Dla odważnych to wyzwanie,
Czy ktoś w to uwierzy?
w zimnej wodzie morsowanie.
Tak. To da się przeżyć!
Jeśli ci nie straszna zima,
to wskakuj do wody,
zostań morsem, formę trzymaj -
będziesz dłużej młody!
Zdjęcie dzięki uprzejmości Euforja nordic walking.
W dalekiej krainie, w lesie, przy ognisku,
dwugłowy smok siedział, z fajką w każdym pysku,
wokół wielkie drzewa, mrok właśnie zapadał,
piekły się szaszłyki, a smok cicho gadał.
Głowy wspominały stare, dobre czasy,
kiedy wokół trochę mniejsze były lasy,
przygód jakby więcej, wyzwań i rycerzy
w to, co kiedyś przeżył dziś trudno uwierzyć.
Smok miał piękne imię - zwał się GrugroKoko,
uśmiechał się wreszcie do siebie szeroko.
Nie zawsze tak było - gdy był jeszcze młody,
dwie głowy nie mogły nigdy dojść do zgody.
Teraz był ogromny, piękny, czarno-złoty.
Jedna głowa zawsze uwielbiała psoty,
druga zaś poważnym smoczyskiem być chciała
i gdy tylko mogła, chętnie ogniem ziała.
Różniły się bardzo i w tym był ambaras,
bo kiedy decyzję miały podjąć naraz,
jedna drugiej nigdy ustąpić nie chciała
i o swoje prawa wciąż się wykłócała.
Przed laty - uwierzcie - doszło aż do tego,
że dwa łby nie chciały mieć już nic wspólnego,
po ogromnej kłótni tak się obraziły,
że nawet swe imię na pół podzieliły…
Jeden został Grugro, a ten drugi Koko.
Wierzcie, to nieczęsto przytrafia się smokom...
Miały dwa pomysły na swe przyszłe życie.
Czy to się udało? Zaraz zobaczycie.
Na miasteczko kiedyś smoczysko napadło,
było bardzo głodne, chętnie coś by zjadło.
Stanęło na rynku, przeraziło ludzi;
wiadomo – smok wielki, zawsze postrach budzi.
Koko chciał polować na owce i kury:
„Pędźmy do kurnika! W ruch puśćmy pazury!”
Grugro ku zagrodzie zerkał z wytęsknieniem:
„Ach, puchate owce są pysznym jedzeniem!”
Owce czy kurczaki? Gdzie najpierw się rzucić?
- oczywiście głowy zaczęły się kłócić.
Żadna nie ustąpi ani na pół kroku.
Przerażeni ludzie wciąż biegali wokół…
Dziwny to był widok, dość niespotykany -
gad taki ogromny. Niezdecydowany.
Stał smok wciąż na rynku, głowy się kłóciły,
w końcu z pustym brzuchem do domu wróciły…
Albo ta historia, gdy rycerz przyjechał
na pięknym rumaku, dziwnie się uśmiechał.
Chciał walczyć ze smokiem – rycerze tak mają,
są dzielni, waleczni i się nie poddają.
Stanął przed jaskinią, krzyknął: „Wyłaź smoku!”
Miecz swój przygotował, rozejrzał się wokół,
chciał bić się i wygrać, swe imię rozsławić.
Jak to się skończyło? Jesteście ciekawi?
Grugrokoko ziewnął, zamrugał zdziwiony –
Rycerz chce z nim walczyć? Czyżby był szalony?
„Ach, będzie zabawa, chętnie zjem rycerza,
Nieważne skąd przybył i co on zamierza”
I tutaj znów kłopot, pomysły dwa były,
łatwo się domyślić – trochę się różniły:
„Porwę go na strzępy!” Grugro głośno ryknął,
„Lepiej zionąć ogniem!” – Koko mu odkrzyknął.
- „Raz-dwa go usmażmy i zjedzmy szybciutko!”
- „Nie, lepiej pazurem rozszarpmy równiutko.”
- „Ależ, co ty mówisz – zjeść go na surowo?”
- „Jeść smażone przecież jest bardzo niezdrowo…”
Jeden nie ustąpi, drugi wciąż uparty,
znów się pokłócili – wcale nie na żarty.
Choć nie byli sami, za łby brać się chcieli,
jakby o swym gościu całkiem zapomnieli.
Głowy się spierały, a rycerz zdumiony
na smoka spoglądał niezadowolony.
Zamiast dzikiej bestii – stwór, co tylko krzyczy,
pokonać takiego to niewielki wyczyn…
Wzruszył ramionami i do zamku wrócił,
Grugrokoko nadal wściekał się i kłócił.
Kiedy ochłonęły w końcu oba pyski,
wokół było pusto. Spokój. Już po wszystkim.
Takich sytuacji było bardzo wiele,
zdarzały się w środy, zdarzały w niedziele,
Grugro oraz Koko wciąż byli skłóceni
i ze swego życia niezadowoleni…
Doszło aż do tego, że smok głodny bywał,
bo w kwestii jedzenia się nie dogadywał,
osłabł, schudł i zmarniał, stracił też kolory,
podupadł na zdrowiu, a to kłopot spory…
Wreszcie krzyknął „Dosyć! Tak się dłużej nie da!”
„Niech nam ktoś pomoże, bo inaczej – bieda.”
Wyruszył do lasu znaleźć czarodzieja:
„Poradź nam co robić, w tobie jest nadzieja!”
Czarodziej podrapał się po łysej głowie,
głos ściszył do szeptu: „Dobrze, coś wam powiem.
Na wasze kłopoty jedna tylko rada.
Chcecie, to słuchajcie: Trzeba się do-ga-dać.”
Zdębiał Grugrokoko, drgnęła mu powieka:
„- Jak to się dogadać? Co mnie wtedy czeka?”
Lecz po chwili stwierdził, że jednak spróbuje:
„Może gdy to zrobię, lepiej się poczuję?”
Smok usiadł na trawie, rozejrzał się wokół:
„Gdy się dogadamy, zapanuje spokój?”
„Może ten czarodziej faktycznie ma rację?”
„Posiedźmy tu chwilę i zjedzmy kolację”.
Pierwszy raz posiłek zjedli prawie w zgodzie,
rozmawiali chwilę o ładnej pogodzie,
stwierdzili, że będą słuchać się wzajemnie,
może rzeczywiście tak będzie przyjemniej?
Decydować będą od teraz na zmianę,
raz jeden wieczorem, a drugi nad ranem.
Czasem na śniadanie owca, czasem kura,
raz zionięcie ogniem, później ślad pazura.
Od tej pory całkiem sporo się zmieniło,
smokowi wygodniej i milej się żyło,
był zdecydowany, groźny, najedzony.
W końcu już szczęśliwy i zadowolony.
Czy smok Grugrokoko nauczył was czegoś?
Dzięki niemu wiemy coś bardzo ważnego.
Kiedy z kimś przebywasz ważna jest zasada:
Aby było miło – spróbuj się dogadać.
Autorką ilustracji jest Ania Kłósko.
Chociaż chłodne są poranki,
choć czekają w domu sanki,
dym z komina co dzień leci,
śniegu pragną wszystkie dzieci…
Zima nadal się ukrywa,
może wie ktoś gdzie przebywa?
Pytam kotka, pytam pieska –
mówcie mi gdzie zima mieszka!
Może trzeba ją zaprosić,
może ładnie choć poprosić?:
Droga Zimo, przybądź wreszcie,
sypnij śniegiem nam nareszcie!
Każdy zimę tak pamięta:
pełno śniegu jest na Święta,
tuż pod oknem bałwan stoi,
śmieszne miny do nas stroi;
a za lasem, na tej górze
widać sanki małe, duże…
To jak będzie tego roku?
Jak? – w Wigilię tuż po zmroku,
kiedy gwiazdki się zaświecą
ktoś prezenty rozda dzieciom.
Będzie mnóstwo znów radości
i świątecznych przyjemności.
Życzę wszystkim szczęścia dużo,
niech dni nigdy się nie dłużą,
uśmiech niech na twarzach gości
i nie braknie Wam radości.
Przyszły rok niech będzie zdrowy
i spokojny – kolorowy.
Gdy z naturą chcesz się bratać,
to wskakuj na rower,
tak przejedziesz kawał świata.
Wszystko już gotowe!
Jedź ostrożnie, zawsze w kasku,
gdzie oczy poniosą,
gdy się zmęczysz, wjedź do lasku,
ciesz się ranną rosą.
Popedałuj tam, gdzie lubisz,
nie musisz się spieszyć.
Mapę weź, to się nie zgubisz.
Uważaj na pieszych!
Na bajkowym, bielskim szlaku
co dzień sporo jest dzieciaków,
spacerują z rodzicami,
zachwycają się rzeźbami.
Jest tu Reksio, są chłopaki:
Bolek z Lolkiem – duet taki,
Pampalini też tam stoi –
dzikich zwierząt się nie boi.
Już niedługo, całkiem blisko
będzie miłe też smoczysko:
Smok Wawelski wraz z kucharzem
w pełnej krasie się ukaże.
Przyjeżdżajcie zwiedzać miasto,
wstąpcie gdzieś na pyszne ciasto.
Bo z pewnością tu znajdziecie
coś dla siebie i dla dzieci.
