Inny smok.

Żył przed laty smok ogromny,

bardzo miły oraz skromny.

Smok na imię miał Serafin

i ziać ogniem nie potrafił.

Strasznym było to dramatem,

gdy ze swoim młodszym bratem

rozrabiali tuż za lasem

z wielkim czyniąc to hałasem.

Tytus (to brat Serafina),

kiedy złościć się zaczynał,

wielkim ogniem zionął z pyska,

aż mu płomień w oczach błyskał.

Wszyscy się Tytusa bali,

szybko przed nim uciekali

„smok, smok!” - krzycząc wniebogłosy -

„zaraz nam podpali włosy!”

Bardzo się Serafin smucił:

"Kto mnie ziania z ust nauczy?

Może gdybym zjadł papryki,

albo inne miał nawyki?"

Biedził wielce się, przejmował,

przed obcymi w domu chował,

aż któregoś dnia o zmroku,

kiedy sprzątał smoczy pokój,

znalazł małą tam biedronkę,

która właśnie szła na łąkę

i zgubiła się po drodze.

Zmartwił się Serafin srodze:

„Jak tu tej malutkiej pomóc?

dzisiaj już nie wyjdę z domu,

ale jutro o świtaniu,

nowe miejsce znajdę dla niej.

Dziś położę ją w pudełku

i przykryję kołderką,

by nie zmarzła tu przypadkiem.

Zaraz podam tez kolację.”

Ucieszyła się biedronka:

„Straszna przecież w nocy łąka.

Za to żeś mnie nie wyrzucił,

ja  rozmawiać cię nauczę

ze wszystkimi zwierzętami.

Będziesz smokiem nad smokami!

Po co tobie ogień w buzi,

po co straszyć małych, dużych?”

„Ach” - ucieszył się Serafin -

„wreszcie będę coś potrafił!

To u smoków jest czymś nowym.

Będę smokiem wyjątkowym!”

Śmiał się z niego brat Tytusek –

„Ty nie skrzywdzisz nawet muszek,

to wbrew smoczej jest tradycji -

smok o miłej aparycji...”

Martwił tatuś się, mamusia:

„Nikt nie boi się smoczusia,

co on, nasz nieboga, zrobi

kiedy spotka go ktoś srogi?”

Lecz Serafin był szczęśliwy,

wciąż unikał złych myśliwych,

nigdy nie zaczepiał ludzi,

więc w nich gniewu nie obudził.

Za przyjaciół miał zwierzątka,

polubiły go sarniątka,

nosił ziarnka małym ptaszkom

i częstował wszystkich kaszką.

Wszyscy bardzo go lubili,

chętnie zawsze z nim bawili,

grzeczny smok, to cud towarzysz -

już lepszego nie wymarzysz!

Za to Tytus, smok paskudny

zawsze miał charakter trudny,

straszył, palił i przerażał,

ciągle komuś się narażał,

Aż pewnego lata kiedyś

znów napytał sobie biedy;

w sidła łowcy go ujęli,

potem w klatce zatrzasnęli.

Zaś Serafin, nasz milutki,

lubił zbierać niezabudki

i rozmawiać z biedronkami.

Tak, był smokiem nad smokami!   

Przeżył lat co najmniej dwieście,

nawet w jednym smoczym mieście       

jego portret sztandar zdobił -

tyle miłych rzeczy zrobił.